วัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอางและการวิจัยการทดสอบความเข้ากันได้

ด้วยการพัฒนามาตรฐานการครองชีพของผู้คนอย่างรวดเร็ว อุตสาหกรรมเครื่องสำอางของจีนกำลังเฟื่องฟู ปัจจุบันกลุ่ม "ปาร์ตี้ส่วนผสม" ยังคงขยายตัวอย่างต่อเนื่อง ส่วนผสมของเครื่องสำอางมีความโปร่งใสมากขึ้นและความปลอดภัยกลายเป็นจุดสนใจของผู้บริโภค นอกจากความปลอดภัยของส่วนผสมเครื่องสำอางแล้ว วัสดุบรรจุภัณฑ์ยังมีความเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับคุณภาพของเครื่องสำอางอีกด้วย แม้ว่าบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอางจะมีบทบาทในการตกแต่ง แต่จุดประสงค์ที่สำคัญกว่านั้นคือเพื่อปกป้องเครื่องสำอางจากอันตรายทางกายภาพ เคมี จุลินทรีย์ และอันตรายอื่นๆ เลือกบรรจุภัณฑ์ที่เหมาะสม สามารถรับประกันคุณภาพของเครื่องสำอางได้ อย่างไรก็ตาม ความปลอดภัยของวัสดุบรรจุภัณฑ์และความเข้ากันได้กับเครื่องสำอางก็ควรผ่านการทดสอบเช่นกัน ปัจจุบันมีมาตรฐานการทดสอบและกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องสำหรับวัสดุบรรจุภัณฑ์ในสาขาเครื่องสำอางไม่มากนัก สำหรับการตรวจหาสารพิษและสารพิษในวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอาง การอ้างอิงหลักคือกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องในด้านอาหารและยา บนพื้นฐานของการสรุปการจำแนกประเภทของวัสดุบรรจุภัณฑ์ที่ใช้กันทั่วไปสำหรับเครื่องสำอาง บทความนี้วิเคราะห์ส่วนผสมที่ไม่ปลอดภัยที่เป็นไปได้ในวัสดุบรรจุภัณฑ์ และการทดสอบความเข้ากันได้ของวัสดุบรรจุภัณฑ์เมื่อสัมผัสกับเครื่องสำอาง ซึ่งให้คำแนะนำบางประการสำหรับการเลือกและความปลอดภัย การทดสอบวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอาง อ้างถึง ปัจจุบันในด้านวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอางและการทดสอบจะมีการทดสอบโลหะหนักบางชนิดและสารเติมแต่งที่เป็นพิษและเป็นอันตรายเป็นหลัก ในการทดสอบความเข้ากันได้ของวัสดุบรรจุภัณฑ์และเครื่องสำอาง การพิจารณาการอพยพของสารพิษและสารพิษไปยังเนื้อหาของเครื่องสำอางเป็นหลัก

1. ประเภทของวัสดุบรรจุภัณฑ์ที่ใช้กันทั่วไปสำหรับเครื่องสำอาง

ปัจจุบันวัสดุบรรจุภัณฑ์ที่ใช้กันทั่วไปสำหรับเครื่องสำอาง ได้แก่ แก้ว พลาสติก โลหะ เซรามิก และอื่นๆ การเลือกใช้บรรจุภัณฑ์เครื่องสำอางจะเป็นตัวกำหนดตลาดและเกรดของมันในระดับหนึ่ง วัสดุบรรจุภัณฑ์แก้วยังคงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเครื่องสำอางระดับไฮเอนด์เนื่องจากมีรูปลักษณ์ที่แวววาว วัสดุบรรจุภัณฑ์พลาสติกได้เพิ่มส่วนแบ่งในตลาดวัสดุบรรจุภัณฑ์ทุกปีเนื่องจากมีลักษณะแข็งแรงทนทาน สุญญากาศส่วนใหญ่จะใช้สำหรับสเปรย์ เนื่องจากเป็นวัสดุบรรจุภัณฑ์ชนิดใหม่ วัสดุเซรามิกจึงค่อยๆ เข้าสู่ตลาดวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอาง เนื่องจากมีความปลอดภัยสูงและมีคุณสมบัติในการตกแต่ง

1.1แก้วs

วัสดุแก้วอยู่ในประเภทของวัสดุอนินทรีย์อนินทรีย์อสัณฐานซึ่งมีความเฉื่อยทางเคมีสูง ไม่ง่ายที่จะทำปฏิกิริยากับส่วนผสมเครื่องสำอาง และมีความปลอดภัยสูง ในขณะเดียวกันก็มีคุณสมบัติในการกั้นสูงและไม่สามารถเจาะทะลุได้ง่าย นอกจากนี้วัสดุแก้วส่วนใหญ่มีความโปร่งใสและสวยงามและเกือบจะผูกขาดในด้านเครื่องสำอางและน้ำหอมระดับไฮเอนด์ ประเภทของแก้วที่นิยมใช้ในบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอาง ได้แก่ แก้วโซดาไลม์ซิลิเกต และแก้วบอโรซิลิเกต โดยปกติแล้วรูปร่างและการออกแบบของวัสดุบรรจุภัณฑ์ประเภทนี้จะค่อนข้างเรียบง่าย เพื่อให้มีสีสัน สามารถเพิ่มวัสดุอื่นๆ เพื่อให้ปรากฏเป็นสีต่างๆ ได้ เช่น การเติม Cr2O3 และ Fe2O3 เพื่อให้แก้วกลายเป็นสีเขียวมรกต การเติม Cu2O เพื่อให้เป็นสีแดง และการเติม CdO เพื่อให้กลายเป็นสีเขียวมรกต . สีเหลืองอ่อน ฯลฯ เนื่องจากองค์ประกอบที่ค่อนข้างเรียบง่ายของวัสดุบรรจุภัณฑ์แก้วและไม่มีสารเติมแต่งมากเกินไป จึงมักจะดำเนินการเฉพาะการตรวจจับโลหะหนักเท่านั้นในการตรวจจับสารที่เป็นอันตรายในวัสดุบรรจุภัณฑ์แก้ว อย่างไรก็ตาม ยังไม่มีการกำหนดมาตรฐานที่เกี่ยวข้องสำหรับการตรวจจับโลหะหนักในวัสดุบรรจุภัณฑ์แก้วสำหรับเครื่องสำอาง แต่ตะกั่ว แคดเมียม สารหนู พลวง ฯลฯ ถูกจำกัดไว้ในมาตรฐานสำหรับวัสดุบรรจุภัณฑ์แก้วทางเภสัชกรรม ซึ่งมีการอ้างอิงสำหรับการตรวจจับ ของวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอาง โดยทั่วไป วัสดุบรรจุภัณฑ์แก้วค่อนข้างปลอดภัย แต่การใช้งานก็มีปัญหาเช่นกัน เช่น การใช้พลังงานสูงในกระบวนการผลิตและต้นทุนการขนส่งสูง นอกจากนี้ จากมุมมองของวัสดุบรรจุภัณฑ์แก้วเอง มีความไวต่ออุณหภูมิต่ำมาก เมื่อขนส่งเครื่องสำอางจากพื้นที่ที่มีอุณหภูมิสูงไปยังพื้นที่ที่มีอุณหภูมิต่ำ วัสดุบรรจุภัณฑ์ที่เป็นแก้วมีแนวโน้มที่จะเกิดรอยแตกร้าวและปัญหาอื่นๆ

1.2พลาสติก

พลาสติกมีลักษณะทนต่อสารเคมี น้ำหนักเบา มีความแน่นและสีง่าย เนื่องจากเป็นวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอางที่ใช้กันทั่วไปอีกชนิดหนึ่ง เมื่อเทียบกับวัสดุบรรจุภัณฑ์แก้ว การออกแบบวัสดุบรรจุภัณฑ์พลาสติกมีความหลากหลายมากกว่า และสามารถออกแบบสไตล์ที่แตกต่างกันตามสถานการณ์การใช้งานที่แตกต่างกัน พลาสติกที่ใช้เป็นวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอางในท้องตลาดส่วนใหญ่ได้แก่ โพลีเอทิลีน (PE), โพลีโพรพีลีน (PP), โพลีเอทิลีนเทเรฟทาเลต (PET), โพลีเมอร์สไตรีน-อะคริโลไนไตรล์ (AS), โพลีพาราฟีนิลีน เอทิลีนไกลคอล ไดคาร์บอกซีเลต-1,4-ไซโคลเฮกซาเนดิมทานอล (PETG), อะคริลิก , อะคริโลไนไตรล์-บิวทาไดอีน[1]สไตรีนเทอร์โพลีเมอร์ (ABS) ฯลฯ โดยที่ PE, PP, PET , AS, PETG สามารถสัมผัสโดยตรงกับส่วนประกอบของเครื่องสำอางได้ อะคริลิกที่เรียกว่าลูกแก้วมีความสามารถในการซึมผ่านสูงและรูปลักษณ์ที่สวยงาม แต่ไม่สามารถสัมผัสกับเนื้อหาได้โดยตรง จำเป็นต้องติดตั้งไลเนอร์เพื่อปิดกั้น และควรระมัดระวังเพื่อป้องกันไม่ให้สิ่งที่อยู่ภายในเข้าไประหว่างไลเนอร์และขวดอะคริลิกเมื่อเติม การแคร็กเกิดขึ้น ABS เป็นพลาสติกวิศวกรรมและไม่สามารถสัมผัสโดยตรงกับเครื่องสำอางได้

แม้ว่าวัสดุบรรจุภัณฑ์พลาสติกจะถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลาย เพื่อปรับปรุงความเป็นพลาสติกและความทนทานของพลาสติกในระหว่างการประมวลผล แต่มักใช้สารเติมแต่งบางอย่างที่ไม่เป็นมิตรกับสุขภาพของมนุษย์ เช่น พลาสติไซเซอร์ สารต้านอนุมูลอิสระ สารเพิ่มความคงตัว ฯลฯ แม้ว่าจะมีข้อพิจารณาบางประการ เพื่อความปลอดภัยของวัสดุบรรจุภัณฑ์พลาสติกเครื่องสำอางในและต่างประเทศยังไม่ได้เสนอวิธีและวิธีการประเมินที่เกี่ยวข้องอย่างชัดเจน กฎระเบียบของสหภาพยุโรปและสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา (FDA) ของสหรัฐอเมริกาแทบไม่เกี่ยวข้องกับการตรวจสอบวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอางเลย มาตรฐาน. ดังนั้น ในการตรวจหาสารพิษและสารพิษในวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอาง เราสามารถเรียนรู้ได้จากกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องในด้านอาหารและยา พลาสติไซเซอร์พทาเลทที่ใช้กันทั่วไปมีแนวโน้มที่จะอพยพในเครื่องสำอางที่มีปริมาณน้ำมันสูงหรือมีตัวทำละลายสูง และมีความเป็นพิษต่อตับ เป็นพิษต่อไต เป็นสารก่อมะเร็ง ทำให้เกิดอวัยวะพิการ และความเป็นพิษต่อระบบสืบพันธุ์ ประเทศของฉันได้กำหนดไว้อย่างชัดเจนถึงการอพยพของพลาสติไซเซอร์ดังกล่าวในแหล่งอาหาร ตาม GB30604.30-2016 “การกำหนดสารพาทาเลทในวัสดุและผลิตภัณฑ์สัมผัสกับอาหาร และการกำหนดการโยกย้าย” การโยกย้ายของรูปแบบ diallyl ควรต่ำกว่า 0.01 มก./กก. และการโยกย้ายของพลาสติไซเซอร์กรดพาทาลิกอื่น ๆ ควรต่ำกว่า 0.1 มก. /กก. Butylated hydroxyanisole เป็นสารก่อมะเร็งประเภท 2B ที่องค์การระหว่างประเทศเพื่อการวิจัยโรคมะเร็งขององค์การอนามัยโลกประกาศให้เป็นสารต้านอนุมูลอิสระในการแปรรูปพลาสติกที่ใช้กันทั่วไป องค์การอนามัยโลกได้ประกาศว่าปริมาณการบริโภคต่อวันคือ 500μg/kg ประเทศของฉันกำหนดไว้ใน GB31604.30-2016 ว่าการเคลื่อนย้ายของ tert-butyl hydroxyanisole ในบรรจุภัณฑ์พลาสติกควรน้อยกว่า 30 มก./กก. นอกจากนี้ สหภาพยุโรปยังมีข้อกำหนดที่เกี่ยวข้องสำหรับการโยกย้ายของสารปิดกั้นแสงเบนโซฟีโนน (BP) ซึ่งควรต่ำกว่า 0.6 มก./กก. และการโยกย้ายของสารต้านอนุมูลอิสระไฮดรอกซีโทลูอีน (BHT) ควรต่ำกว่า 3 มก./กก. นอกจากสารเติมแต่งที่กล่าวข้างต้นที่ใช้ในการผลิตวัสดุบรรจุภัณฑ์พลาสติกที่อาจก่อให้เกิดอันตรายด้านความปลอดภัยเมื่อสัมผัสกับเครื่องสำอางแล้ว โมโนเมอร์ โอลิโกเมอร์ และตัวทำละลายที่ตกค้างบางชนิดก็อาจทำให้เกิดอันตรายได้เช่นกัน เช่น กรดเทเรฟทาลิก สไตรีน คลอรีน เอทิลีน , อีพอกซีเรซิน, เทเรฟทาเลตโอลิโกเมอร์, อะซิโตน, เบนซีน, โทลูอีน, เอทิลเบนซีน ฯลฯ สหภาพยุโรปกำหนดว่าปริมาณการอพยพสูงสุดของกรดเทเรฟทาลิก กรดไอโซทาลิก และอนุพันธ์ของกรดควรจำกัดอยู่ที่ 5~7.5 มก./กก. และประเทศของฉันก็มี ได้ทำข้อบังคับเดียวกัน สำหรับตัวทำละลายตกค้าง รัฐได้กำหนดไว้อย่างชัดเจนในด้านวัสดุบรรจุภัณฑ์ยา กล่าวคือ จำนวนรวมของตัวทำละลายตกค้างจะต้องไม่เกิน 5.0 มก./ม.2 และจะต้องตรวจไม่พบตัวทำละลายที่ใช้เบนซีนหรือเบนซีน

1.3 โลหะ

ปัจจุบันวัสดุของวัสดุบรรจุภัณฑ์โลหะส่วนใหญ่เป็นอลูมิเนียมและเหล็กและมีภาชนะโลหะบริสุทธิ์น้อยลง วัสดุบรรจุภัณฑ์โลหะครอบครองพื้นที่เกือบทั้งหมดของสเปรย์เครื่องสำอาง เนื่องจากมีข้อดีของการปิดผนึกที่ดี คุณสมบัติกั้นที่ดี ทนต่ออุณหภูมิสูง การรีไซเคิลได้ง่าย แรงดัน และความสามารถในการเพิ่มบูสเตอร์ การเติมบูสเตอร์สามารถทำให้เครื่องสำอางที่ฉีดพ่นมีอะตอมมากขึ้น ปรับปรุงผลการดูดซึม และมีความรู้สึกเย็น ทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายและฟื้นฟูผิว ซึ่งวัสดุบรรจุภัณฑ์อื่น ๆ ไม่สามารถทำได้ เมื่อเทียบกับวัสดุบรรจุภัณฑ์พลาสติก วัสดุบรรจุภัณฑ์โลหะมีอันตรายด้านความปลอดภัยน้อยกว่าและค่อนข้างปลอดภัย แต่อาจมีการสลายตัวของโลหะที่เป็นอันตรายและการกัดกร่อนของเครื่องสำอางและวัสดุโลหะ

1.4 เซรามิก

เซรามิกส์เกิดและพัฒนาในประเทศของฉัน มีชื่อเสียงในต่างประเทศ และมีคุณค่าทางการตกแต่งอย่างมาก เช่นเดียวกับแก้ว พวกมันอยู่ในวัสดุอนินทรีย์ที่ไม่ใช่โลหะ มีความคงตัวทางเคมีที่ดี ทนทานต่อสารเคมีต่างๆ และมีความแข็งและความกระด้างที่ดี ทนความร้อนไม่แตกง่ายในความเย็นและความร้อนจัดเป็นวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอางที่มีศักยภาพมาก วัสดุบรรจุภัณฑ์เซรามิกนั้นมีความปลอดภัยอย่างยิ่ง แต่ก็มีปัจจัยที่ไม่ปลอดภัยเช่นกัน เช่น ตะกั่วอาจถูกนำมาใช้ในระหว่างการเผาเพื่อลดอุณหภูมิการเผาผนึก และอาจนำเม็ดสีโลหะที่ต้านทานการเผาที่อุณหภูมิสูงมาเพื่อปรับปรุงความสวยงาม ของการเคลือบเซรามิก เช่น แคดเมียมซัลไฟด์ ลีดออกไซด์ โครเมียมออกไซด์ แมงกานีสไนเตรต ฯลฯ ภายใต้เงื่อนไขบางประการ โลหะหนักในเม็ดสีเหล่านี้อาจย้ายเข้าไปในปริมาณเครื่องสำอาง ดังนั้นการตรวจจับการละลายของโลหะหนักในวัสดุบรรจุภัณฑ์เซรามิกจึงไม่สามารถทำได้ ถูกละเลย

2. การทดสอบความเข้ากันได้ของวัสดุบรรจุภัณฑ์

ความเข้ากันได้หมายความว่า “การทำงานร่วมกันของระบบบรรจุภัณฑ์กับเนื้อหาไม่เพียงพอที่จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงกับเนื้อหาหรือบรรจุภัณฑ์ที่ไม่สามารถยอมรับได้” การทดสอบความเข้ากันได้เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพในการรับรองคุณภาพและความปลอดภัยของเครื่องสำอาง ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของผู้บริโภคเท่านั้น แต่ยังรวมถึงชื่อเสียงและโอกาสในการพัฒนาของบริษัทด้วย เนื่องจากเป็นกระบวนการสำคัญในการพัฒนาเครื่องสำอางจึงต้องได้รับการตรวจสอบอย่างเข้มงวด แม้ว่าการทดสอบจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงปัญหาด้านความปลอดภัยได้ทั้งหมด แต่ความล้มเหลวในการทดสอบอาจทำให้เกิดปัญหาด้านความปลอดภัยต่างๆ ได้ ไม่สามารถละเว้นการทดสอบความเข้ากันได้ของวัสดุบรรจุภัณฑ์สำหรับการวิจัยและพัฒนาด้านเครื่องสำอาง การทดสอบความเข้ากันได้ของวัสดุบรรจุภัณฑ์สามารถแบ่งออกเป็นสองทิศทาง: การทดสอบความเข้ากันได้ของวัสดุบรรจุภัณฑ์และเนื้อหา และการประมวลผลรองของวัสดุบรรจุภัณฑ์ และการทดสอบความเข้ากันได้ของเนื้อหา

2.1การทดสอบความเข้ากันได้ของวัสดุและส่วนประกอบของบรรจุภัณฑ์

การทดสอบความเข้ากันได้ของวัสดุบรรจุภัณฑ์และส่วนประกอบต่างๆ ส่วนใหญ่รวมถึงความเข้ากันได้ทางกายภาพ ความเข้ากันได้ทางเคมี และความเข้ากันได้ทางชีวภาพ การทดสอบความเข้ากันได้ทางกายภาพนั้นค่อนข้างง่าย โดยส่วนใหญ่จะตรวจสอบว่าเนื้อหาและวัสดุบรรจุภัณฑ์ที่เกี่ยวข้องจะมีการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพหรือไม่เมื่อเก็บไว้ภายใต้อุณหภูมิสูง อุณหภูมิต่ำ และอุณหภูมิปกติ เช่น การดูดซับ การแทรกซึม การตกตะกอน การแตกร้าว และปรากฏการณ์ที่ผิดปกติอื่น ๆ แม้ว่าวัสดุบรรจุภัณฑ์ เช่น เซรามิกและพลาสติก มักจะมีความทนทานและความเสถียรที่ดี แต่ก็มีปรากฏการณ์หลายอย่าง เช่น การดูดซับและการแทรกซึม ดังนั้นจึงจำเป็นต้องตรวจสอบความเข้ากันได้ทางกายภาพของวัสดุและเนื้อหาในบรรจุภัณฑ์ ความเข้ากันได้ทางเคมีส่วนใหญ่จะตรวจสอบว่าเนื้อหาและวัสดุบรรจุภัณฑ์ที่เกี่ยวข้องจะมีการเปลี่ยนแปลงทางเคมีหรือไม่เมื่อเก็บไว้ภายใต้สภาวะที่มีอุณหภูมิสูง อุณหภูมิต่ำ และอุณหภูมิปกติ เช่น เนื้อหามีปรากฏการณ์ที่ผิดปกติ เช่น การเปลี่ยนสี กลิ่น การเปลี่ยนแปลง pH และการแยกตัวหรือไม่ สำหรับการทดสอบความเข้ากันได้ทางชีวภาพ ส่วนใหญ่จะเป็นการเคลื่อนย้ายสารที่เป็นอันตรายในวัสดุบรรจุภัณฑ์ไปยังสิ่งที่อยู่ภายใน จากการวิเคราะห์กลไก การเคลื่อนย้ายของสารพิษและสารพิษเหล่านี้เกิดจากการมีอยู่ของการไล่ระดับความเข้มข้นในด้านหนึ่ง กล่าวคือ มีการไล่ระดับความเข้มข้นขนาดใหญ่ที่ส่วนต่อประสานระหว่างวัสดุบรรจุภัณฑ์และปริมาณเครื่องสำอาง มันทำปฏิกิริยากับวัสดุบรรจุภัณฑ์และแม้แต่เข้าไปในวัสดุบรรจุภัณฑ์และทำให้สารที่เป็นอันตรายละลาย ดังนั้นในกรณีของการสัมผัสเป็นเวลานานระหว่างวัสดุบรรจุภัณฑ์และเครื่องสำอาง สารพิษและอันตรายในวัสดุบรรจุภัณฑ์มีแนวโน้มที่จะเคลื่อนย้าย สำหรับการควบคุมโลหะหนักในวัสดุบรรจุภัณฑ์ GB9685-2016 มาตรฐานการใช้วัสดุสัมผัสอาหารและสารเติมแต่งสำหรับผลิตภัณฑ์ระบุตะกั่วโลหะหนัก (1 มก./กก.) พลวง (0.05 มก./กก.) สังกะสี (20 มก./กก.) และสารหนู ( 1มก./กก.) กิโลกรัม) การตรวจหาวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอางสามารถอ้างอิงถึงกฎระเบียบในด้านอาหาร การตรวจจับโลหะหนักมักจะใช้สเปกโตรมิเตอร์การดูดกลืนแสงของอะตอม, สเปกโตรมิเตอร์มวลพลาสมาแบบเหนี่ยวนำคู่, สเปกโตรมิเตอร์เรืองแสงของอะตอมและอื่น ๆ โดยปกติแล้ว พลาสติไซเซอร์ สารต้านอนุมูลอิสระ และสารเติมแต่งอื่นๆ เหล่านี้จะมีความเข้มข้นต่ำ และการตรวจจับจำเป็นต้องมีขีดจำกัดการตรวจจับหรือปริมาณที่ต่ำมาก (µg/L หรือ mg/L) ดำเนินการต่อไป เป็นต้น อย่างไรก็ตาม สารชะล้างบางชนิดอาจไม่ส่งผลกระทบร้ายแรงต่อเครื่องสำอาง ตราบใดที่ปริมาณของสารชะล้างเป็นไปตามกฎระเบียบภายในประเทศที่เกี่ยวข้องและมาตรฐานการทดสอบที่เกี่ยวข้อง และไม่เป็นอันตรายต่อผู้ใช้ สารชะล้างเหล่านี้ก็สามารถเข้ากันได้ตามปกติ

2.2 การประมวลผลรองของวัสดุบรรจุภัณฑ์และการทดสอบความเข้ากันได้ของเนื้อหา

การทดสอบความเข้ากันได้ของการประมวลผลรองของวัสดุบรรจุภัณฑ์และเนื้อหามักจะหมายถึงความเข้ากันได้ของกระบวนการสีและการพิมพ์ของวัสดุบรรจุภัณฑ์กับเนื้อหา กระบวนการระบายสีของวัสดุบรรจุภัณฑ์ส่วนใหญ่ประกอบด้วยอลูมิเนียมอโนไดซ์ การชุบด้วยไฟฟ้า การฉีดพ่น การวาดทองและเงิน การเกิดออกซิเดชันทุติยภูมิ สีการฉีดขึ้นรูป ฯลฯ กระบวนการพิมพ์ของวัสดุบรรจุภัณฑ์ส่วนใหญ่รวมถึงการพิมพ์ซิลค์สกรีน ปั๊มร้อน การพิมพ์ถ่ายโอนน้ำ การถ่ายโอนความร้อน การพิมพ์ การพิมพ์ออฟเซต ฯลฯ การทดสอบความเข้ากันได้ประเภทนี้มักจะหมายถึงการละเลงเนื้อหาบนพื้นผิวของวัสดุบรรจุภัณฑ์ จากนั้นวางตัวอย่างภายใต้อุณหภูมิสูง อุณหภูมิต่ำ และสภาวะอุณหภูมิปกติเพื่อความเข้ากันได้ในระยะยาวหรือระยะสั้น การทดลอง ตัวชี้วัดการทดสอบส่วนใหญ่คือลักษณะของวัสดุบรรจุภัณฑ์จะแตก ผิดรูป ซีดจาง ฯลฯ นอกจากนี้ เนื่องจากหมึกจะมีสารบางชนิดที่เป็นอันตรายต่อสุขภาพของมนุษย์ หมึกจึงเข้าสู่เนื้อหาภายในของวัสดุบรรจุภัณฑ์ในระหว่างกระบวนการ การประมวลผลรอง ควรตรวจสอบการย้ายถิ่นของวัสดุด้วย

3. สรุปและแนวโน้ม

บทความนี้ให้ความช่วยเหลือในการเลือกวัสดุบรรจุภัณฑ์โดยการสรุปวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอางที่ใช้กันทั่วไปและปัจจัยที่ไม่ปลอดภัยที่อาจเกิดขึ้น นอกจากนี้ ยังให้ข้อมูลอ้างอิงสำหรับการใช้งานวัสดุบรรจุภัณฑ์โดยการสรุปการทดสอบความเข้ากันได้ของเครื่องสำอางและวัสดุบรรจุภัณฑ์ อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันมีกฎระเบียบที่เกี่ยวข้องบางประการสำหรับวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอาง เฉพาะ "ข้อกำหนดทางเทคนิคด้านความปลอดภัยของเครื่องสำอาง" (ฉบับปี 2015) ในปัจจุบันเท่านั้นที่ระบุว่า "วัสดุบรรจุภัณฑ์ที่สัมผัสกับเครื่องสำอางโดยตรงจะต้องปลอดภัย จะต้องไม่มีปฏิกิริยาทางเคมีกับเครื่องสำอาง และจะต้อง ไม่อพยพหรือปล่อยสู่ร่างกายมนุษย์ วัตถุอันตรายและสารพิษ” อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นการตรวจจับสารที่เป็นอันตรายในบรรจุภัณฑ์หรือการทดสอบความเข้ากันได้ จำเป็นต้องมีความมั่นใจในความปลอดภัยของเครื่องสำอาง อย่างไรก็ตาม เพื่อให้มั่นใจในความปลอดภัยของบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอาง นอกเหนือจากความจำเป็นในการเสริมสร้างการกำกับดูแลโดยหน่วยงานระดับชาติที่เกี่ยวข้องแล้ว บริษัทเครื่องสำอางควรกำหนดมาตรฐานที่สอดคล้องกันในการทดสอบ ผู้ผลิตวัสดุบรรจุภัณฑ์ควรควบคุมการใช้สารเติมแต่งที่เป็นพิษและเป็นอันตรายอย่างเคร่งครัด กระบวนการผลิตวัสดุบรรจุภัณฑ์ เชื่อกันว่าภายใต้การวิจัยอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอางโดยรัฐและหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ระดับของการทดสอบความปลอดภัยและการทดสอบความเข้ากันได้ของวัสดุบรรจุภัณฑ์เครื่องสำอางจะยังคงปรับปรุงต่อไป และรับประกันความปลอดภัยของผู้บริโภคที่ใช้การแต่งหน้าเพิ่มเติม